Troostende tranen

'De tranen die ik gisteren huilde zijn regen geworden...'. Tekst van een kaartje van Thich Nhat Hanh, de vietnamese monnik van Plumvillage, me gezonden als troost door een goede vriendin. Tranen die ik huil, terwijl ik naar prachtige muziek luister van Jules Massenet,  'Mediation de Thais' te beluisteren via You Tube, met prachtige natuurbeelden ondersteund. Een troostende tip van een andere dierbare vriendin. De schoonheid, kracht en liefde van het leven naast de rauwheid van ons bestaan.

Tranen voor en over mijn moedige schoonzus, die vanaf vandaag niet meer eet en drinkt om te gaan versterven. Moe gestreden in een proces van afnemende spierkrachten en toenemende pijnen. Haar keus, haar antwoord op de vraag die ik twee weken geleden stelde in de weblog Super mij...

Troost die ik vind in de schoonheid van de natuur, in het besef van een zieleruimte waar al het leven is, komt en gaat. De verwondering over de enorme netwerken van liefde die mijn schoonzus om haar heen heeft gecreëerd en ik daardoor, en met hen en haar ook kan ervaren. Zovelen die meeleven, meevoelen, in alsmaar wijder wordende cirkels om hen heen. De verbondenheid van het leven beleven, juist door ziekte en dood. Het lijkt zo'n cliché, tot je haar weer eens ervaart en ik me dankbaar voel voor alle wijsheid die me aangereikt wordt en ik tot me kan nemen.

What else can I say... ? Luisterend naar het leven en de dood...

Een groet in dankbare verbondenheid, Gerwine

Datum: 15-11-2010 in helende-natuur-natuurlijk-helen
Tags: