Weblog
Een innerlijk stadsnatuurreservaat
Ook vandaag ga ik er weer even voor zitten, om mijn wekelijkse weblog te schrijven. Telkens is daar dan de vraag, waarover schrijf ik, wat is mijn inspiratie ditmaal? Het liefst blijf ik daarin zo dicht mogelijk bij de realiteit en actualiteit. Ditmaal begin ik bij een bezoek aan onze Belgse vrienden in Gent. Gister maakten we met hen een mooie zondagse lentewandeling in het prachtige Stadsnatuurreservaat: de Bourgoyen-Ossemeersen, gelegen langsheen de Leie en de Ringvaart. Een door de mens voorheen als 'waterzieke gronden' afgeschreven overstromings- en waterbergingsgebied van het riviertje de Leie, dat nu een prachtig moerasachtig eenden- en weidevogelreservaat vormt op de rand van de drukke stad Gent.
Verbazingwekkend hoe tam de eenden daar waren, we zagen smienten, krakeenden, kuifeenden, bergeenden, wintertalingen en de schitterende pijlstaarten op nagenoeg een steenworp afstand van het druk belopen wandelpad. Zelfs van de honden keken ze niet op of om. Kennelijk zijn de vogels gewend aan de mensen, ze worden er met rust gelaten en fourageren naar hartelust in de ondiepe open plas van het reservaat. Hetgeen mij tot de volgende bespiegeling bracht.
Kan het zo zijn dat er ook in ons binnenste allerlei 'schatten van vogels', waardevolle gedachten, overpeinzingen en ideeen leven, die ongestoord hun gang kunnen gaan? Alsook wel door ons bespied willen worden, als we ze maar rustig genoeg benaderen! Én er natuurlijk voldoende voedingsbodem is om goed op te gedijen. Zouden we ook een innerlijk reservaat kunnen aanleggen, een rustgebied voor de rijkdom aan ideeen die we met ons meedragen, waar we geregeld een wandeling kunnen maken om te genieten van de prachtige levenslessen die in ons leven?
IK geniet van dergelijke metaforen, en verbeeld me dat mijn meditatie oefeningen een dergelijk 'innerlijk natuurreservaat' cultiveert. Een geestelijke voedingsbodem waar liefdevolle en inspirerende gedachtes kunnen groeien en gedijen. Waar onverwachte schatten op me liggen te wachten, als ik maar rustig en met respect mijn meditatieve wandelingetjes maak in mijn eigen binnenwereld. En er voor zorg dat er geen grote bedreigingen van buiten af komen. Ik stel me zo voor dat te grote schokken, heftige en negatieve emoties dit innerlijke rustgebied flink verstoren. Alsook zal ik zorg moeten dragen voor de kwaliteit van de leefomgeving van mijn innerlijk natuurreservaat. Geregeld zal ik er wat onderhoudswerkzaamheden moeten verrichten. Al te zeer woekerende wensen, verlangens en gedachtes zal ik geregeld wat moeten bij snoeien om de openheid en rust in dit geestelijke domein op peil te houden.
En verders er natuurlijk op vertrouwen dat de natuur, mijn innerlijke natuur zelf heel goed weet wat het moet doen, wat het wil eten, wil weten, naar streeft en op jaagt. Als ik haar maar de gelegenheid geef... in mijn stadse innerlijke natuurreservaat! Dank jullie wel eenden, dat je me deze spiegel hebt willen voorhouden. Ik ga morgen met hernieuwde liefde mijn ochtendmeditatie aan!
Datum: 19-04-2010 in natuurbespiegelingen
Tags: