Emoties in V-vlucht

In de heerlijke warmte van de nazomer, liep ik gistermiddag een klein rondje door onze buurt. Nog nagenietend van een zeer inspirerend en liefdevol weekend met mijn 'zusters'.  Al ruim 15 jaar ontmoeten we mekaar, zo'n 6 vrouwen die enkele weekenden per jaar hun lief en leed delen. Ook nu weer was ik gevuld met liefde en dankbaarheid dat we al zovele jaren met elkaar optrekken en elkaars levens van nabij mogen meemaken. En elkaar weten te steunen in de moeilijke periodes van ons leven.

Ineens was daar, terwijl ik zachtjes liep te hummen, na te voelen en te genieten, boven mij het geluid van ganzen. Verrukt stond ik stil om vervolgens heel emotioneel te worden. Ieder jaar weer,  zo die eerste dagen van oktober komen ze aan, vanuit het verre noorden, de kolganzen. In enkele grote groepen kwamen ze over in hun karakteristieke V-vlucht.

Ook nu terwijl ik dit tiep schieten mijn ogen weer vol met tranen. Die basale ritmes in de natuur, wat er ook gebeurt in een mensenleven, of het nu warm of koud is, begin oktober zijn ze er weer, deze ganzen. Het vervult me met ontroering, met vertrouwen ook en met een diep innerlijk weten van ritme en noodzaak. Hoe moeilijk, fijn of zwaar we het ook hebben in ons leven af en toe, de natuur blijft doen wat ze te doen heeft.  Aan ons om daar kontakt mee te maken, troost in te vinden, ons onderdeel van te weten om ons over te geven aan een veel grotere beweging dan die van onze eigen kleine leventjes. Samen in V-vlucht, gesteund door de eeuwige ritmes om ons heen en in ons eigen leven.

In liefde verbonden, groet Gerwine

Datum: 04-10-2010 in helende-natuur-natuurlijk-helen
Tags: