Troostende tranen in de regen

De zachte regen tekent zich in dunne lijntjes en ronde druppen op mijn ruit. Daarachter ontwaar ik een groepje kuifeenden op het water. Evenveel mannetjes als vrouwtjes, voorjaar in de lucht! Ze dobberen rustig op de lichte golfjes in het meer. Watertekens op mijn ruit vermengen zich met de waterrimpelingen van het meer. Ik verlies me in die grijze tussenruimte en verdrink bijna onmiddelijk weer in mijn eigen tranen. Tranen van onvermogen en pijn. Gister mijn schoonzus, de vrouw van mijn jongere broer bezocht. Ze is sinds een paar jaar ernstig ziek, een niet te stuiten verergering van een plots aandienende spierdystrofie doet ons af en toe naar adem snakken. Zo ingrijpend om een vrolijke jonge vrouw, van springend - lachend gek doen, te zien 'verteren' haast tot een kwetsbaar lichaampje in een ziekenbed in hun sfeervolle huiskamer. Wat te doen? Hoe te reageren op haar - op hen, wanneer ze nu zelfs het woord euthanasie al niet meer schuwen? Vaak geeft de natuur me raad, de beelden buiten me troost. NU is er alleen maar regen, tranen, water en de paartjes kuifeenden... Met hun prachtige zwart-wit tekening driiven ze statig op het water. Even zo statig en trots hield jij, Jo, jouw hoofd boven water. Maar keer op keer fikse tegenslag breekt zelfs de grootste glimlach. Vanuit mijn ooghoeken weet ik het kaartje van Tich Nhat Hanh; De tranen die ik gisteren huilde zijn regen geworden... En ik weet dat het waar is, dat het waardevol is om te huilen, te janken, te lachen ook, te leven en te sterven. Ieder op haar tijd, alles op zijn tijd... nu maar even tranen in verbinding, in verbondenheid, in de schone wreedheid van deze tijd... Inmiddels is het droger geworden, nog slechts druppels op de ramen. Het uitzicht helderder, de rimpels op het water duidelijker, de kuifeenden zijn uit beeld, mijn tranen bijna opgedroogd...

Datum: 15-03-2010 in natuurbespiegelingen
Tags: